Co do zasady, skutki przerwy biegu terminu przedawnienia odnoszące się do zbywcy wierzytelności odnoszą się także do cesjonariusza. Jednak w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym sytuacja cesjonariusza kształtuje się nieco inaczej.
Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16: „Nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 KC)”. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że uprawnienie do wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych przysługiwało wyłącznie bankom oraz że tylko na ich rzecz mogła być nadawana tym tytułom klauzula wykonalności. Cesjonariusz nie może więc kontynuować egzekucji wszczętej przez bank bez uprzedniego ustalenia roszczenia w drodze procesu sądowego i uzyskania nowego tytułu wykonawczego (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC 2005, Nr 6, poz. 98, z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 129/05, OSNC 2007, Nr 1, poz. 4 i z dnia 19 lutego 2015, III CZP 103/14, OSNC 2015 r., Nr 12, poz. 137).
Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, są zatem związane tylko z podmiotami, które mogły wystawiać taki tytuł i prowadzić egzekucję na jego podstawie, a więc z bankami. Jeżeli więc zbycie wierzytelności, której dotyczy przerwa biegu przedawnienia następuje na rzecz innego banku, to nabywca może powoływać się na skutki związane z przerwą biegi przedawnienia. Natomiast, gdy nabywcą jest osoba niebędąca bankiem brak podstaw prawnych, aby na nią można było rozciągać skutki przywileju, z którego może korzystać bank. (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 2018 r. sygn. akt II CSK 356/17). W konsekwencji materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego, jako czynności wierzyciela – banku prowadzące do przerwy biegu przedawnienia, dotyczą wyłącznie tego wierzyciela, natomiast nie może na nie powoływać się nabywca wierzytelności nie będący bankiem.
Sąd Najwyższy w wyroku z 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14, wyjaśnił, że przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 KC następuje, „co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione. Tak więc z istoty tej instytucji wynika, że przerwanie następuje w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela; dotyczy tego roszczenia, które jest zabezpieczone, dochodzone, ustalane lub egzekwowane, jest skuteczne przeciwko osobie, wobec której kieruje się czynność i z korzyścią na rzecz osoby dokonującej czynności”.
Ponadto, jak podkreślił Sąd Najwyższy, przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy niebędącemu bankiem miałaby służyć do dochodzenia roszczenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. (tak: Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 października 2016 r. sygn. akt III CZP 52/16).
Sąd Najwyższy – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w wyroku z dnia 4 października 2022 r. I NSNc 540/21 uzasadnił powyższe tym, że: „Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób niż w nim wskazane, z wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem” Powyższe stanowisko należy uznać za utrwalone i jednolite w orzecznictwie. Nabywca wierzytelności (wierzyciel) niebędący bankiem nie może więc skutecznie twierdzić, że nastąpiła przerwa biegu przedawnienia na skutek nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i następnie wszczęcia postępowania egzekucyjnego na podstawie tego bankowego tytułu egzekucyjnego. Dla takiego wierzyciela (nabywcy długu) początek wymagalności roszczenia (początek biegu przedawnienia długu) biegnie od daty wymagalności – terminu zapłaty raty albo terminu po wypowiedzeniu pożyczki (kredytu). Bankowym tytułem egzekucyjnym może posługiwać się tylko bank. W związku z tym, nabywca wierzytelności nie może twierdzić, że wystawienie BTE miało wpływ na termin przedawnienia.
